تاریخ وامدار عاشوراست

صدای روحانی از مسجد به گوش می رسید که می فرمود: شروع عاشورا را می توان در ماجرای سقیفه پیدا کرد... انگار تازه چشمم به دنیا باز شده بود... لبانم تشنه و دستانم سخت محتاج لختی آب بودند... می دیدم که خیمه ها برپا ، هیئت ها به راه و پرچم ها بر بام خانه ها بودند، شهر لباس مشکی بر تن کرده بود؛ زمین در دل ماتم و زمان بر دل، غم داشتند؛ تو گویی زمین آرزوی کربلا و زمان شوق عاشورا دارد... پارچه نوشته ایی بر روی دیوار دیدگانم را جلا می داد «کُل یومٍ عاشورا و کُل ارضٍ کربلا» انگار داشتند این جمله را بر قلبم حکاکی می کردند.

خونی که برای امروز ریخته شد، افلا یتدبرون

شب اول محرم سینه زنت آرزوشه                     با دستای یه پیرغلامت پیرهن سیاه بپوشه

تو کوچه ها با پرچمت امید به زندگی میاد             دوباره بوی نذری از روضه های خونگی میاد

« سلام بر پرچم و علم     سلام بر شعر محتشم      سلام بر محرم »

سلام بر محرم ماه خون خدا، ماه عروج سید جوانان اهل بهشت، سلام بر حسین(ع). وقتی تصمیم به نوشتن گرفتم به این فکر کردم که واقعا چرا امام حسین(ع) تصمیم گرفت با اینکه میدانست که در کربلا شهید می شوند در شرایطی که بعضی از افراد که شاید برای دلسوزی برای امام بود مدام به امام زمان خودشان نصیحت می کردند و ومی گفتند : نرو! نمی دونم اون زمان هم این حرف هم خنده دار بود که به امام معصوم نصیحت کنند یا نه. شاید دلیل آمدنش را باید در صحبت هایی که امام فرمودند جستجو کرد برای مثال، زمانی که امام می فرمایند هیهات من الذله یعنی من زیر بار زور نمیروم، یا جایی که می فرمایند اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید نیز دلالت به همین دارد، امام چه نوع زور ؟ منظور از ذلت چیه ؟ یعنی منظورش بیعت با یزید است یا صلح با او ؟ یا شاید هم منظور امام قیام نکردن برای اسلام است ؟